Achter de coulissen sta ik mijn stem op te warmen en mijn lijf wakker te schudden. Tijd voor mijn laatste presentatie bij de training ‘Goed leren presenteren’ in Amsterdam. De afgelopen drie maandagen heb ik veel mogen oefenen en ervaren. De belangrijkste les deel ik graag in deze blog met jou. En ik heb één vraag voor je: wie denk je wel dat je bent?
Ik adem nog even rustig in en uit en loop dan het podium op. Ik maak eerst contact met mezelf. Sta ik stevig, ben ik bewust, staan mijn knieën niet op slot? Dan maak ik contact met mijn publiek. Mooie, lieve mensen die net als ik willen groeien in presenteren en het vertellen van verhalen. Ze kijken me bemoedigend aan. Ik ga ervoor!
Vandaag mochten we beginnen met een gedicht, en ik pak ‘Onze diepste angst’ van Marianne Williamson erbij, die Nelson Mandela gebruikte in zijn inaugurele rede:
Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn.
Het is ons licht, niet ons duister dat ons het meest beangstigt.
We vragen onszelf af: wie ben ik, om briljant, slim, talentvol en prachtig te zijn?
Maar waarom niet? Je bent een kind van God.
Je dient de wereld niet met valse bescheidenheid.
Er is niets verhevens in, jezelf klein te maken,
zodat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen.
We zijn allemaal bedoeld om te stralen, zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de glorie van God, die in ons is,
tot uitdrukking te brengen.
Dit is niet slechts weggelegd voor een enkeling van ons,
maar voor ons allen.
Als we ons eigen licht laten schijnen,
geven we onbewust anderen de vrijheid dit ook te doen.
Wanneer we bevrijd zijn van onze angst,
zal onze aanwezigheid automatisch anderen bevrijden.
Wat is je heldenreis?
Tijdens deze training heb ik ontdekt wat er gebeurt als je jezelf niet kleiner maakt, en ook niet groter. Als je helemaal jezelf laat zien. Met je ‘heldenreis’: dat wat je hebt meegemaakt en waardoor je nu bent wie je bent. Ik heb gezien wat het effect is van tijd nemen om tot jezelf te komen, voordat je contact met je publiek maakt. Van bewegingen, van hard en zacht praten. Van uitbeelden met je lichaam. Maar vooral wat het effect is van een verhaal vertellen dat dicht bij je hart ligt…
Ik vertelde de groep over hoezeer ik me identificeer met Lucy Pevensie uit de film Narnia (als je de film niet hebt gezien: kijken!) Haar karakter, haar moed en haar relatie met Aslan (de leeuw). Terwijl ik dit zeg, voel ik de schaamte en de angst voor afwijzing: “wie ben ik om mezelf met haar te vergelijken? Niemand zit toch op mij te wachten? Wie denk je wel dat je bent, Willeke. Terug je hoek in.”
Ik vertel de groep ook hoe vertrouwd deze duisternis voelt: gebrek aan zelfrespect, mezelf kleiner maken (of juist groter, wat ook niet echt is), mezelf verstoppen. De kritische stem die me steeds weer tegenhoudt om gewoon vrijuit mezelf te zijn. Om afwijzing te voorkomen uiteraard.
Maar ik verlang naar het licht, naar werkelijk mijzelf mogen zijn. Ik wil gewoon zo graag stralen en mezelf niet verstoppen. En ik heb iets te bieden. Maar dat toegeven is al eng.
Dus terwijl ik bezig ben met het ontwikkelen van een online training, waarbij ik juist mezelf moet gaan laten zien, worstel ik met dit dilemma. Ga ik een kunstje doen en zogenaamd goed presenteren? Of ga ik mijzelf laten zien, oprechte verhalen vertellen en delen van alles wat ik al geleerd heb? In dat laatste geval voel ik me kwetsbaar en spreekt mijn kritische stem, maar dit is wel de manier om een ander te raken. Mijn vrijheid kan een ander vrijmaken. Mijn overwinning van relatiegedoe kan een ander verder helpen. Niet het succesverhaal, maar juist de bagger, de moeite, de schaamte. Het herkenbare echte leven.
De training heeft me zoveel gebracht. Ik heb veel geleerd over presenteren hoor, dat zeker ook. Maar het mooiste geschenk was voor mij toch wel ontdekken dat presenteren vanzelf gaat als ik heel dicht bij mijzelf blijf. En dan is het leuk. Dan voelt het zo goed!
Ik zag dit ook bij anderen uit de groep gebeuren, zodra ze dicht bij zichzelf bleven en vertelden over iets dat hen werkelijk aan het hart ging, ging de presentatie fan-tas-tisch. Het waren TED-talkwaardige presentaties, om met de woorden van de trainster te spreken. Of het nu over hardlopen, vrijheid, carrièreswitch of passie ging. Zolang het maar persoonlijk was.
- De groepsgenoot met het onrustige, wiebelende lijf en regelmatige ademnood, stond als een huis en presenteerde als een ware ‘motivational speaker’
- De dame met de hoge stem, ging lager en rustig praten zodra het echter werd en ze meer in contact stond met zichzelf
- De rustige, georganiseerde vrouw begon bevlogen te spreken
- De eerst afstandelijke, onaanraakbare vrouw werd kwetsbaar en vervolgens enorm geloofwaardig en boeiend
Hoe heerlijk zou het zijn als we gewoon onszelf mogen zijn. Jij en ik.
En dan bedoel ik niet de goedkope variant van ‘je mot gewoon lekker jezelf weze’. Maar echt jezelf. Met je ongemak, je spanning, je schaamte, je kwetsbaarheid. En ook je kracht, je licht, je passie, je verhalen, al jouw ervaringen. Dan ben je toch een mens uit één stuk? Dan schitter je als een kind van God. Dat gun ik mijzelf en dat gun ik jou.
Liefdevolle groet,
Willeke