Ik wil je graag meenemen in mijn persoonlijke ervaring. Tijdens mijn opleiding bij het Kempler Instituut Nederland heb ik namelijk ervaren wat het effect is van persoonlijke groei op je relatie. Ik ben tijdens deze studie behoorlijk door de mangel gehaald, met als resultaat dat ik als therapeut meer authentiek, stabiel en betrouwbaar ben. Heel belangrijk voor mensen die bij mij in mijn praktijk komen. Maar ook voor mijn partner.
Wat is persoonlijke groei?
Voor mij was die persoonlijke groei ontdekken dat ik ook waardevol ben als ik niet voor een ander zorg en ook als ik me niet aanpas aan een ander. Voor jou is het misschien dat je leert om rust te nemen, jezelf uit te spreken of je grenzen bewaakt. Alles wat je anders durft te bekijken én te doen is persoonlijke groei. Want wat is het moeilijk om je los te maken uit patronen die je in de loop van je leven hebt ontwikkeld!
Het leven is altijd in beweging. Je groeit ook door een nieuwe baan, verlies, de komst van kinderen, ouder worden, stress…. (Wees dus samen voorbereid op de bewegingen van het leven en werk aan je relatie voordat het moeilijk wordt. Bijvoorbeeld door af en toe een APK voor je relatie te plannen.)
Ik had drie sterke overtuigingen die ik tijdens mijn opleiding heb aangepakt.
#1: “ik moet voor anderen zorgen”
Hoe slechter ik mij voelde over mijzelf, hoe meer ik iets voor een ander ging doen. Ik zorgde te veel en kon daarin heel betuttelend zijn. Ik was ook zo op mijn man gericht, dat dat hem benauwde. Hij trok zich terug, waardoor ik nog harder ging werken voor wat ik denk dat zoeken naar bevestiging was. Mag ik er wel zijn? Ben ik wel veilig? Ik verwachtte vergelijkbare zorg terug en nam dus niet mijn verantwoordelijkheid voor wat ik nodig had. Ik was afhankelijk van zijn zorg en bevestiging. Niet alleen van hem, ook van vrienden, collega’s en leidinggevenden. Dit resulteerde in een burnout: het resultaat van een vicieuze cirkel van steeds harder werken en nog beter mijn best doen bij gebrek aan bevestiging. Ik zorgde voor alles en iedereen, behalve voor mijzelf.
Nu weet ik dat het niet authentiek is om in die mate te zorgen voor de ander en jezelf compleet weg te cijferen. Mijn man haalt opgelucht adem dat ik wat minder zorg (lees: betuttel) en daardoor wat meer op mijzelf gericht ben. Alsof dat hem impliciet ook meer ruimte geeft om meer zijn eigen gang te gaan. Een klein nadeel is natuurlijk dat hij wat meer moet doen in huis en met de kinderen. En toch weegt het niet op tegen de voordelen. We doen het nu meer samen. Hij is niet meer de man die achter zijn vrouw aan moet hobbelen. We zijn een team.
#2: “doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”
Ik houd heel erg van gek doen. Flauwe grapjes, lekker druk doen, en vooral: heel veel lachen. Ik heb overal wel een reactie op, echt waar. Wil ook graag mijn zegje doen (vandaar deze blog). Ik heb me vaak ‘anders’ gevoeld. Doordat er in het verleden negatief op mijn gedrag werd gereageerd, heb ik geprobeerd dit in mijzelf te onderdrukken. Mijn man vond dit vooral jammer voor mij. Hij zag dat ik me niet vrij voelde. Soms zelfs somber. Ik heb ook geprobeerd hem wat ‘normaler’ te laten doen (zonder resultaat, gelukkig) Tijdens de opleiding kreeg ik als feedback dat ik in mijn functie als therapeut niet speels genoeg was. Alsof ik ineens braaf en serieus moest zijn om iemand goed te kunnen helpen. Terwijl je toch het meest tot je recht komt als je helemaal jezelf laat zien. Met humor, rake opmerkingen. Ik was de weg naar die speelse kant van mijzelf echt een beetje kwijt…
Deze kant van mijzelf leer ik steeds meer omarmen. Dat mijn stemmingen geregeld wisselen en dat dat oké is. Dat ik het heerlijk vind om af en toe lekker gek te doen. Het hoort gewoon bij mij. Nu ik me daar minder tegen verzet, ben ik vanzelf relaxter geworden. Ook leuker voor mijn man. En voor mijn cliënten, want die halen opgelucht adem dat er in mijn praktijk ook nog gelachen mag worden.
#3: “je gaat mij in de steek laten”
Beetje heftig misschien, maar zo voelt dat soms voor mij. Misschien herken je het wel. Een hechtingsangst zou je het kunnen noemen. Het gevolg was dat ik me vastklampte aan mijn man. Niet alleen werd ik steeds afhankelijker (het is een soort verslaving) van zijn aandacht en bevestiging, ik ging ook heel hard mijn best doen om deze angst niet te hoeven voelen. Dat kwam bij mij tot uiting in manipulatie, zorgen voor de ander (zodat hij blijft), maar ook saboteren: verwijten en zeiken, zodat hij uiteindelijk wel de benen móest nemen. Ik was me hier niet bewust van maar ben een patroon gaan herkennen. Een raar soort combinatie van afstoten en aantrekken. Je kunt je wel voorstellen dat dit onze relatie behoorlijk onder druk heeft gezet.
Ik ben het allermeest trots op deze ontdekking en hoe ik hiermee omga. Ik ben nog steeds bang, dat zal ook nooit meer helemaal weg gaan. Maar ik verwacht ‘het’ niet meer van mijn man. En ook niet van een ander. Als ik me bang voel, trek ik me terug en heb ik geleerd te zorgen voor dat ‘kwetsbare kind’ in mij. Ik sta op eigen benen.
Wat levert persoonlijke groei op?
Persoonlijke groei levert je vrijheid, zelfacceptatie en liefde voor jezelf op. Het levert je op dat je verantwoordelijkheid voor jezelf neemt, waardoor mensen om je heen ook vrij kunnen zijn.
Mijn groei raakt ook de kinderen. Een grote motivatie voor mij om me altijd persoonlijk te blijven ontwikkelen. Ik kan ze nu meegeven dat je niet altijd ten koste van jezelf voor een ander hoeft te zorgen. Dat je jezelf mag zijn en je mag uiten. Ik wil een goed voorbeeld geven.
Als we ons eigen licht laten schijnen,
geven we onbewust anderen de vrijheid dit ook te doen.
Wanneer we bevrijd zijn van onze angst,
zal onze aanwezigheid automatisch anderen bevrijden.(Uit: Marianne Williamson, A return to love)
Groei samen!
Persoonlijke groei heeft ook een risico. Omdat je dingen anders gaat doen, doorbreek je vaste patronen die je samen met je partner ontwikkeld hebt. Dan kun je erop vertrouwen dat er weerstand ontstaat. Het is dus de grote uitdaging je partner te betrekken bij jouw persoonlijke groei! En samen een nieuwe balans te zoeken. Daarvoor moet het vaak eerst even schuren.
Mijn advies aan alle stellen is dan ook: groei samen. Dat houdt in dat je meegroeit met elkaars persoonlijke ontwikkelingen. Ga SAMEN in therapie, ook als alleen je partner een probleem of zoektocht heeft. Omdat jij onderdeel bent van zijn of haar omgeving zou het zomaar kunnen dat jij met jouw gedrag het probleem mede in stand houdt. Als je met een kleine aanpassing in je eigen gedrag je partner verder kunt helpen… hoe mooi is dat?!
Ik wens je veel persoonlijke groei en relationele groei toe!