Jolien heeft een LAT-relatie en mist een gevoel van verbinding met haar partner: “Ik verlang naar aandacht maar krijg het niet. Mijn partner is vrij teruggetrokken. Meestal heb ik meer energie en wil ik meer contact dan hij. Zoals ik me nu voel, heb ik de neiging om nog meer afstand te maken. Om elkaar even helemaal niet te zien. Terwijl ik dit diep van binnen helemaal niet wil. Wat moet ik doen?“
Wat doe je als je de verbinding zo mist dat je je wilt terugtrekken? Dat je denkt: laat maar. Of: zoek het maar uit. Daardoor krijg je precies niet wat je zoekt, namelijk echt contact met je partner. Wat kun je hier wél mee doen?
Wanneer je in zo’n gemoedstoestand betreft je relatie zit, heb je denk ik een paar belangrijke stappen te nemen voordat je besluit om nog meer afstand te maken. Of voordat je besluit om iets anders onhandigs te doen: claimen, verwijten of passief wachten tot je partner weer naar je uitreikt.
1. Identificeer waar je bent vastgelopen
Onderzoek waar je vast bent gelopen. Sinds wanneer voel je je zo? Misschien werd je wakker en kon je het gebrek aan verbinding niet meer verdragen. Of je werd al onrustig of met een verloren gevoel wakker. Misschien deed of zei je partner iets, waardoor je vastliep. Weet je het nog?
Ik kan echt wakker worden met zo’n verloren gevoel. Alsof ik grond onder mijn voeten mis. En soms met de gedachte dat er niemand is die om me geeft. Dat is heel eenzaam en verdrietig. En nee, het slaat nergens op, maar het voelt als een pijnlijke realiteit.
2. Wat voel je?
Wat doet het met jou dat de verbinding (even) mist? Wat voor gevoel geeft dat? Boos? Bang? Verdrietig? Eenzaam? Verloren? In de war? Doet het zeer in je lichaam?
Het kan een overweldigend gevoel zijn waardoor je de noodzaak voelt om bijvoorbeeld te vechten of te vluchten.
Wat we ervaren zegt slechts 10% iets over het heden. Over dat wat er tussen jou en je partner speelt. Het zegt voor 90% iets over jouw eigen hechting, ontwikkeling, jouw verwachtingen van het leven. Dus een belangrijke vraag is: waar doet het zeer?
Als ik de verbinding mis met mijn partner, ga ik eerst protesteren. Contact zoeken, klagen, eisen, mopperen over onzinnige dingen zoals het huishouden. Een wanhopige poging tot contact. Als dat niet werkt (meestal niet, want het is onecht en onveilig voor hem, dus hij trekt zich terug) denk ik: dan niet! En dan ga ik me ook terugtrekken. Zodra hij uitreikt, hap ik weer toe. Ik voel me weer gerustgesteld en stop ook met protesteren. Maar we hebben allebei niet gebouwd aan veiligheid in onze relatie.
3. Wat is jullie patroon?
Ben je geneigd om boos te worden op je partner en verbinding op te eisen? Of ga je stil zitten wachten tot hij of zij weer naar je uitreikt met liefde? Of haak je af en val je stil, en denk je: laat dan maar zitten. En je lost het zelf wel op. En hoe reageert je partner op wat jij meestal doet in zo’n situatie waarin je de verbinding mist?
Is jouw gedrag, jouw oplossing er één die werkt? Helpt het om het zo aan te pakken? Wat zou een manier zijn die beter zou werken?
Hoe kun je je partner bereiken zonder hem of haar verantwoordelijk te maken voor jouw verlangen of pijn?
Je mag iemand nodig hebben, dat is heel gezond, maar je kunt het niet opeisen. Uiteindelijk moet je ook leren om jezelf te (ver)dragen.
4. Wat kun je hiermee?
Door stil te staan bij wat jou ’triggert’, (h)erken je je eigen gevoelige plekken. Je neemt je verantwoordelijkheid als je je realiseert: hier kan mijn partner mij makkelijk raken. Ik ben op die plek erg gevoelig.
Door je bewust te worden van je gevoel, kun je leren om voor jezelf te zorgen.
Boosheid moet aankomen, gehoord worden.
Verdriet wil getroost worden (door jezelf of door iemand anders).
Angst moet gedragen worden (ook daarin kun je veel voor jezelf betekenen).
En vreugde wil gedeeld worden, ook dat geeft een gevoel van verbinding.
Door het patroon te zien, kun je voorspelbaar (en ongezond, ineffectief) gedrag van jezelf vroegtijdig herkennen. Hee, daar ga ik weer. En ik weet al dat dát niet gaat helpen. Oké, dus wat werkt wel??
- Neem verantwoordelijkheid over je eigen gevoelens en gedrag.
- Deel met je partner hoe je de situatie ervaart, waar je geraakt ben. Misschien ook hoe dat bij jou zo’n gevoelige plek is geworden.
- Kom met een duidelijke behoefte. Zoals onverdeelde aandacht of elkaar vasthouden.
P.s. Nee, je partner kan écht niet ruiken wat je nodig hebt. Dus wees concreet. Ik heb wel eens zitten huilen op de bank en mijn man zat er onhandig bij. Ik heb toen gezegd: “Ik wil graag dat je me vasthoudt.” Ongemakkelijk en niet romantisch. Maar ik kreeg wat mijn gevoel op dat moment nodig had en hij voelde zich niet meer zo machteloos. Hij kon van betekenis zijn. Allebei blij.