Als je niet gek bent, dan heb je toch zeker wel een vreselijke jeugd gehad? Of heb je een psychische stoornis? Kun je niet net zo goed met je ouders praten? 8 misvattingen over het wel of niet in therapie gaan.
#1 Therapie is iets om je voor te schamen
We schamen ons voor therapie. Tenminste, veel mensen. Ik niet. Ik vind in therapie gaan iets om trots op te zijn. Je ziet dat dingen niet lekker lopen in je leven of in je relatie en daar neem je vervolgens verantwoordelijkheid voor. Respect!
#2 Kwetsbaarheid is voor mietjes
Kwetsbaarheid is voor helden. Brené Brown vergelijkt het uitsteken van je nek qua kwetsbaarheid als het staan in de arena. Onder het zweet en de modder, maar je bent wel een held. Welkom in de arena. Hier wordt gevochten, hier wordt echt geleefd. Je kunt vanaf de tribune zitten kijken en een oordeel vellen. Maar de strijders die met schaamte en kwetsbaarheid leren leven, dat zijn pas echte helden. Om dat te leren, helpt het vaak om in therapie te gaan. Leer jezelf kennen, wie jij bent en wat jij doet in jouw relaties. Het moeilijkste in het leven is het onder ogen komen en aanvaarden van jezelf.
#3 Je moet jezelf gewoon aanpakken
Dat is ook een manier. Meestal wordt je daar een afstandelijke, onbereikbare, treurige, uitgeputte versie van jezelf van. Soms moet je jezelf wel aanpakken, maar laat dat alsjeblieft geen levensmotto zijn. Want eigenlijk vermijd je dan wat je werkelijk te doen staat: verdragen dat je kwetsbaar bent, en daarbij de angst dat mensen je kunnen afwijzen.
#4 Neem een pilletje
Medicatie is een fantastisch middel om je lichaam op weg te helpen als de processen in je lichaam niet goed lopen. Een depressie is bijvoorbeeld niet iets dat je even oplost met een paar gesprekken. De combinatie medicatie en gesprekken blijken echter het meest effectief. We hebben allemaal die persoon tegenover nodig waardoor we ontdekken wie we werkelijk zijn en wat we werkelijk nodig hebben. En waarom het ons niet lukt dat te krijgen zodat we kunnen groeien of ons veilig voelen. Ons emotionele lijden uit zich vaak in een lichamelijke kwaal. Een risico is dat je kalmerende medicatie neemt als je bang bent (best wel verslavend waardoor je het nooit leert hanteren) of dat je afhankelijk wordt van medicatie die je moet helpen de fictie van de werkelijkheid te scheiden. Dus als de psychiater zegt dat je een pilletje moet nemen: doen. Maar doe het altijd met gesprekken waardoor je dat pilletje op een dag misschien niet meer nodig hebt. Lichaam en geest zijn allebei even belangrijk om voor te zorgen.
#5 Therapie is niet meer dan huilen of praten over je jeugd
In mijn praktijk praten we alleen over je jeugd als de herinneringen zich in het hier en nu aan je opdringen waardoor je minder goed functioneert. Zodat er ruimte komt om er over te huilen, inderdaad, of boos te worden of misschien wel eens een flink potje te lachen. Maar graven in het verleden puur om het graven, lijkt me niet relevant. Therapie is ontdekken wat er werkelijk speelt in je leven en hoe je daarmee zou kunnen dealen. Dat is niet om te huilen, dat is vaak een fantastische ontdekking! Een ontdekking waarmee jij zelf weer aan het roer staat van je leven in plaats van die symptomen of ingesleten patronen die je niet verder helpen.
#6 Therapie is alleen voor grote problemen
Als je bang bent dat de therapeut je een aansteller vindt, is dat al een signaal dat je een afspraak zou moeten maken. Want wat vind jij er zelf van? Heb je last van hoe je dingen doet of ervaart? Weet je niet precies waar het vandaan komt of wat je zou kunnen doen om je beter te voelen? Dan is therapie bij uitstek de plek om dat te ontdekken! En het feit dat jij dat nodig hebt, is genoeg reden om hulp te zoeken. Zelfzorg heet dat. En ja, dat is een beetje spannend omdat je bang bent dat de therapeut je zal uitlachen of zal denken ‘ik heb wel wat beters te doen’. Je bent bang voor afwijzing. En dat ken je waarschijnlijk al uit je leven (hee, daar heb je dat verleden weer!). Goede zaak als je dat onder de loep durft te nemen. Welkom!
#7 Ik kan net zo goed met mijn moeder praten
Ik hoop natuurlijk voor je dat je mensen hebt met wie je kunt praten over je problemen, zoals één van je ouders of een goede vriend(in). Het lastige daaraan is dat ze niet de positie hebben om jou eens stevig de waarheid te zeggen. Al denk je van wel. Soms zijn deze mensen met hun beste bedoelingen zelfs onderdeel van het probleem dat je ervaart. Ze kunnen het mee in stand houden.
Jij hebt bijvoorbeeld geleerd niet te huilen en wordt heel ongemakkelijk van kwetsbaarheid. Wat doe je dan als je vastloopt? Dan is het voor iemand dichtbij jou – die de relatie met jou goed wil houden – ook heel ingewikkeld om die emoties toe te staan. Een therapeut is wel gelijkwaardig maar niet gelijk aan jou en zal dus een eerlijkere spiegel zijn. Dat wat je nooit van je vrienden te horen zou krijgen, hoort een therapeut te durven zeggen. Ik heb eens een cliënt verteld hoe bang ik eigenlijk voor hem was. Hij was verbaal sterk en kon intimiderend praten. Zijn vrouw had hem dat niet durven te vertellen, maar leed er wel onder. Resultaat? Hij kreeg eerlijke feedback over zijn gedrag, werd gezien voor wie hij werkelijk was (lieve, zorgzame vent) en zijn vrouw kreeg een voorbeeld in hoe ze tegen haar man kon praten als hij weer eens tekeer ging. Een onpartijdige, onafhankelijke derde helpt echt om verder te komen.
#8 Therapie is te duur
Dat zou voor mij ook een reden zijn om therapie uit te stellen. Die snap ik heel goed. Maar als je een zere kies hebt, betaal je maar al te graag de prijs voor de tandarts. Daarna voel je je stukken beter. Als je niet gaat, moet de tandarts je kies saneren of er zelfs uittrekken. Kost meer dan gewoon een gaatje vullen. Met therapie werkt het net zo. Het kost wat, maar levert veel op.
Weet je wat het je kost als je NIET op tijd gaat?
- geen veiligheid en geluk in het leven
- arbeidsongeschiktheid of je baan verliezen
- geen positief contact met mensen om je heen
- geen goed voorbeeld en fijne jeugd voor je kinderen
- een scheiding kost je tussen de € 800 en € 4.000
Ik heb in mijn leven met regelmaat hulp gezocht. Mijn man en ik samen ook. Elke keer als we terugkwamen van relatietherapie, was ik zó blij dat we waren gegaan! We konden weer een hele tijd teren op wat we daar hadden geleerd. Ons leven werd er rustiger, leuker, goedkoper van. Dus dat therapie te duur is, dat durf ik te betwijfelen.
Dus ben je gek als je in therapie gaat? Ik denk van niet. Ik bewonder iedere cliënt en ieder stel die de moed heeft om te komen, ondanks vooroordelen, onzekerheden, ondanks de tijd en het geld. Ik zie mijn cliënten veiliger gehecht en weerbaarder de deur weer uit gaan. Beter in staat om hun problemen vanaf nu zelf op te lossen. Dat is toch te gek?!