“Ik vind eigenlijk dat je beter luistert naar mijn partner dan naar mij” zegt mijn cliënt en hij kijkt me boos aan. “Ik weet wel dat ik meer tijd nodig heb om mijn verhaal helder te vertellen, maar ik vind dat jullie me die tijd moeten geven.” In het geheim voert hij dit gesprek met mij als relatietherapeut.
Wat gezegd moet worden: ik ben niet bij dit geheime gesprek. Ik weet van niets. Het speelt af in zijn hoofd, ’s avonds als hij in bed ligt. Hij piekert over hoe hij de volgende keer kan zorgen dat hij krijgt wat hij nou eigenlijk wil. Erkenning, begrip, een ander tempo.
Wanneer hij weer met zijn vrouw in mijn praktijk komt, gaat hij verder in zijn oude patroon. Zijn gedachten krijgt hij niet helder geformuleerd, zijn vrouw raakt gefrustreerd en het lukt hem niet om met zijn boosheid te komen. Hij trekt zich terug en voelt zich ontmoedigd. Voor de zoveelste keer.
Wat zou het geweldig zijn als hij zou vertellen dat hij in zijn hoofd al een gesprek heeft gevoerd met mij of met zijn vrouw. En wat hij daarin had gezegd. In het donker in bed lukte het hem prima om te vertellen waarom hij zo boos was. Wat als hij daarnaar terug kan grijpen?
Doen we dit niet allemaal? Je ligt in bed en je voert gesprekken (opnieuw) met die collega, je schoonmoeder, je partner… Je probeert grip te krijgen op wat je nou eigenlijk beter had kunnen zeggen of wat je ze nog gaat zeggen. Je zou willen dat je je niet zo overdonderd of machteloos had gevoeld.
Welk geheim gesprek heb je gevoerd (met de therapeut of met iemand anders) waar je in het dagelijks leven de moed niet voor had? Vertel die persoon dat je dit gesprek in gedachten heb gevoerd. Help jezelf een beetje door terug te grijpen naar de energie die je had toen je het zo helder had voor jezelf. Doe alsof het gesprek echt heeft plaatsgevonden en kom er in feite op terug.
Misschien lukt het je deze keer om aan te geven wat je werkelijk denkt, voelt en nodig hebt. Succes!