Ik zal het maar eerlijk zeggen: ik ben bang. Soms voel ik me alsof ik door een straat vol stieren loop en ik ben volledig in het rood gehuld. Ze hoeven maar te kijken en ik ben er geweest.
Het zou natuurlijk veel cooler zijn als ik als therapeut niet bang was. Ik zou angstige cliënten kunnen helpen met hun obstakels en er glimlachend bij staan, met mijn armen over elkaar. Dat zie ik zo voor me. Dat lijkt me wel fijn, beschermd en vol zelfvertrouwen. Maar zo ben ik niet en ik geloof er denk ik ook niet in. Ik wil gewoon mens kunnen zijn, samen met mijn cliënten. Gelijkwaardigheid opzoeken. Echt contact maken.
Toch vind ik het niet fijn om dit op te schrijven. Ik houd me ook liever groot. Maar daar heeft niemand wat aan.
Ik ben dus bang voor afwijzing. Ik heb het afgelopen jaar allemaal mooie producten ontwikkeld en nu moet ik ze gaan verkopen. Ik doe het wel, beetje bij beetje, maar ik durf het eigenlijk niet. Mijn idee: mensen zullen het zien (ja ik weet dat dat de clou van verkopen is) en me dan afwijzen. Denk ik dan. En gezien het feit dat ik mensen in dit beeld als stieren zie, ben ik blijkbaar ook bang om aangevallen te worden…
Kwetsbaarheid
In De Grote Relatiecursus, één van die mooie producten, heb ik ook een module over kwetsbaarheid gestopt. Omdat het een belangrijke bouwsteen is voor een sterke, veerkrachtige relatie. En ik realiseerde me bij dit thema ook iets over mijzelf.
Kwetsbaarheid levert niet alleen afwijzing op, maar ook echte liefde. Liefde en contact die raakt.
Ik zie die straat voor me en ik voel de hete adem van de stieren. Ik ben me er bewust van dat ik in het rood gehuld ben. Voel ik me op mijn gemak? Nee. Maak ik mijzelf wijs dat ik niet aangevallen zal worden? Nee, ik houd namelijk niet van verrassingen. Ik zet me schrap voor wat er komen gaat.
In De Grote Relatiecursus ben ik ook kwetsbaar. Even los van hoe ik eruit zie en hoe ik overkom (alleen dat al kan me ’s nachts wakker houden) heb ik ook geen positieve ervaringen met ‘zichtbaar zijn’. In de klas, in groepen. Mijn kwetsbaarheid werd vaak afgeschoten. Ik heb me vernederd gevoeld. Niet goed genoeg. Hoe hard ik ook mijn best deed.
Deze ervaringen zorgen ervoor dat ik nu zo bang ben voor de afwijzing. Maar deze ervaringen zorgen er ook voor dat ik voor de miljoenste keer mijn rug recht en doorloop. Want het maakt niet uit hoe hard ik mijn best doe om erbij te horen, ik hoor er toch niet bij. Bij die maatstaven wil ik ook niet horen.
Dus ik loop door. Omdat ik mijn droom belangrijker vind dan de afwijzing.
Mijn droom
Jaren geleden stond ik met een vriendin op het schoolplein te praten. Over relaties. Dat toch eigenlijk iedereen één keer per jaar een soort relatie APK zou moeten krijgen. Dat zou zoveel problemen op de lange termijn voorkomen. Vastgeroeste patronen, vreemdgaan, eenzaamheid, enzovoorts. We vonden het allebei een waardevol idee. Maar we zeiden ook tegen elkaar: mensen doen dat niet. Je zoekt pas hulp als je een probleem hebt. En dan is het vaak al te laat.
Ik kan daar bijna niet van slapen. Misschien omdat mijn eigen relatie zoveel stormen heeft moeten doorstaan. Wat had ik al die dingen die ik later over mijn relatie ontdekte eerder willen weten! Het was soms zo zwaar en we wisten ook niet altijd wat er nou precies aan de hand was in onze relatie. En als we dan iemand tegenkwamen die meer ervaring had, voelde dat goed. We zijn niet gek en er is wel hoop!
Dus ik droomde ervan om mensen te vertellen wat ik al heb geleerd. Dat ze niet gek zijn en dat er altijd hoop is.
Ik lees me nog steeds suf over relaties, zelfbeeld, patronen, trauma, hechting en wat ik maar kan vinden, om alle geheimen van de liefde te ontrafelen. En al die kennis en ervaring – want ik maak nog steeds genoeg mee met mijzelf en mijn relatie – wil ik gebruiken om andere stellen tijd en moeite te besparen.
Waarom moet iedereen datzelfde wiel steeds uitvinden? Zo ont-zet-tend zonde vind ik dat!
Moed
Moed is een kwestie van doen. Ondanks je angst. En dat wil ik ook doen. Ondanks de stieren die me kunnen aanvallen (kritiek, uitlachen, slecht over me praten) en mijn kwetsbaarheid (schaamte voor wie ik ben en wat ik doe). Ik vind dat ik door moet lopen.
Want dit is waar ik in geloof: duurzame, liefdevolle relaties waar je persoonlijke ontwikkeling een enorme groei kan doormaken. Een veilige plek voor kinderen in een wereld die zo slecht is. Zodat zij later als ze groot zijn ook moedig durven zijn en durven op te komen voor het goede waar ze in geloven.
Dus misschien wijzen mensen me af. Maar misschien zijn er ook wel stellen die vreselijk blij zijn met de input die ik lever. En helpt De Grote Relatiecursus hen om zelf ook moedig te worden, binnen én buiten hun relatie.
Wil je geen investering doen maar wel meer weten over hoe ik mijn relatie veiliger en leuker wist te maken (credits voor mijn man zijn hier ook wel op z’n plek!), download hieronder mijn gratis e-book.